Polacy, Tamilowie, Wietnamczycy, Filipińczycy, Chilijczycy, Afrykańczycy. Przybyli do Norwegii w różnym czasie i z różnych powodów,
czasem w dość dramatycznych okolicznościach. Łączy ich to, że wszyscy są
katolikami i należą do naszej parafii. Poznaj ich!
To bardzo ogólnikowe określenie mieszkańców wielu krajów tego kontynentu, którzy są na terenie naszej parafii. Można ich podzielić na dwie podgrupy: angielskojęzyczną (przedstawiciele Kenii, Ghany, Ugandy, Nigerii czy Zimbabwe) i francuskojęzyczną złożoną głównie z uchodzców z Rwandy, a także Burundi i Kongo. To najmłodsza grupa i dla niej od niedawna odprawiana jest Msza św w j. francuskim w drugą niedzielę miesiąca o godz 16.30.
Imigranci z Ameryki Łacińskiej pochodzą z Meksyku, Peru, Kostaryki, Argentyny, ale przede wszystkim to Chilijczycy, którzy przyjechali do Norwegii po upadku prezydenta Allende (po roku 1970), a także w latach późniejszych, kiedy wciąż uciekali przed represjami reżimu Pinocheta i przed ubóstwem. Wraz z poprawą sytuacji ekonomicznej i politycznej w Chile imigracja się zmniejszyła. Niektórzy powrócili do Chile. Obecnie nowi przybysze to głównie skutek łączenia rodzin. Chilijczycy, którzy przybyli do Bergen w pierwszym okresie charakteryzowali się krytycznym stosunkiem do Kościoła wyniesionym z ojczyzny i poglądami lewicowymi. Stąd początkowo nie była to grupa zbyt duża. Jednak w latach 1980 i 1990 znacznie się powiekszyła i była najwiekszą zarejestrowaną grupa etniczną w naszej parafii.
Grupa filipińska odbiega profilem demograficznym od innych grup – tu dominują kobiety, które często przyjeżdżały do pracy jako pielęgniarki, niektóre ponad 20 lat temu. Stąd częste są małżeństwa mieszane filipińsko-norweskie. Filipińczycy posługują się językiem angielskim i językiem tagalog, choć nie dla wszystkich jest to język ojczysty. Filipińczycy w Norwegii organizują się w Sacred Heart Philippino Chaplancy w Oslo. Działają też różne grupy charyzmatyczne np. Youth for Christ (Młodzież dla Chrystusa) czy Couples for Christ (Małżeństwa dla Chrystusa). Filipińczycy prowadzą grupy modlitewne w parafii np. grupa Our Lady of Fatima, mają też szczególny kult do Jezusa Miłosiernego. Istnieją w parafii dwa chóry prowadzone przez Filipińczyków: tzw. chór angielski, w którym śpiewją też niefilipińczycy i chór czysto filipiński.
Polacy to od kilku lat najliczniejsza grupa, ale nie zawsze tak było. Po II wojnie światowej Polacy pojawiali się raczej indywidualnie, a to uciekając z „Batorego”, a to otrzymawszy kontrakt w Filharmonii czy w szpitalu. Większa grupa Polaków przyjechała po roku 1980, w wyniku stanu wojennego jako polityczni uchodźcy oraz jadący za chlebem, często traktujący pobyt w Norwegii jako przystanek w drodze do Kanady czy Australii. Ta sama motywacja występowała po roku 1990, kiedy to dołączyło też trochę kobiet, które założyły już tutaj swoje rodziny. Liczba Polaków rosła powoli lecz systematycznie. Jednak dopiero wejście Polski do Unii Europejskiej sytuację diametralnie zmieniło. Obecnie liczba zarejestrowanych w parafii katolików z Polski liczy przeszło 9000.
Diaspora tamilska to głównie uciekinierzy ze Sri Lanki. Wojna domowa na Sri Lance toczy się już od prawie 30 lat (1983), a konflikt sięga właściwie lat 1960-tych, kiedy tamilska ludność zaczęła odczuwać dyskryminację ze strony rządu zdominowanego przez Singalezyjczków. Sytuacja się zaostrzyła w roku 1971, kiedy proklamowano republikę dająca Singalezyjczykom przywileje np. w dostępie do edukacji. Pierwsi Tamilowie przybyli jednak do Norwegii i do Bergen już w latach 1960-tych do pracy w przetwórniach ryb, a także w ramach stypendiów rządu norweskiego. Jest to więc jedna z najstarszych dużych grup w naszym Kościele. Tamilowie są bardzo dobrze zorganizowani, tak w Kościele, jak i poza nim.
Wietnaczycy pojawili się w Norwegii po roku 1975 czyli po zakończeniu wojny wietnamskiej, kiedy to komunistyczna Północ zajęła Południowy Wietnam i przemianowała Sajgon na Ho Chi Minh City. Bergeńscy wietnamczycy nie uznają tych zmian – dalej używają flagi południowego Wietnamu i wiadomo, co myślą o reżimie w Hanoi. Uciekali z Wietnamu przed polityczną opresją, czesto na małych łódkach, które szczęsliwie napotkały norweskie statki handlowe i w ten sposób wielu znalzło się sie na norweskim terytorium. Inni przyjechali z obozów dla uchodźców w ramach kwoty ONZ, którą Norwegia zobowiązała się przyjąć. Potem odnajdywali krewnych po świecie, głównie w USA, ale i we Francji czy Szwajcarii.
